De eerste dagen
Door: Willemijn
Blijf op de hoogte en volg Willemijn
13 Februari 2013 | Frankrijk, Hattigny
De dagen vliegen voorbij, inmiddels alweer 7 dagen gewerkt. De eerste ochtend mochten we meekijken bij de receptie, we kregen uitleg over de systemen en alle ingewikkelde wachtwoorden. Na een wat gênante eerste pauze in de kantine stonden we er al redelijk alleen voor. We boekten activiteiten in en kregen wat klachten binnen die we moesten verwerken, samen ging dat wel goed. De tweede dag moest ik om 9 uur beginnen, ik stond tussen Vincent en Mathieu in, dus als ik vragen had of de Fransen niet begreep kon ik gemakkelijk dingen vragen. Echter aan het eind van de dag liepen ze steeds weg, zodat ik er regelmatig al alleen voor stond. Die dag had ik pauze met twee collega’s en gingen we naar de kantine om wat te eten. Eigenlijk wel grappig op de tweede dag, want ik versta alles wat ze zeggen, soms hebben ze dat niet helemaal door geloof ik. Woensdag en donderdag was ik al twee dagen vrij. Ik heb de inrichting van het huisje veranderd, stofgezogen, schoongemaakt en eten gekookt. Donderdag werd ik opeens midden in mijn vrije dag opgebeld door Marissa, ‘OMG ik ga nu een voiturette halen, KOM OOK!!’. Ik snel op mijn fiets gesprongen en 10 minuten later scheurden we in ons golfkarretje over het park.
Vrijdag was onze eerste dag op de FFCI. Ik moest van 14:00-22:00 en werd opgehaald door iemand van de animatie. We reden naar ingang west, deze dag waren er ongeveer 700 aankomsten. Nou dat hebben we gemerkt. Ik kreeg uitleg van een wat oudere vrouw, nouja uitleg, ik moest maar even meeluisteren. Bij de FFCI ( First fast check in) komen de auto’s aan en ren je naar de auto’s toe om de sleutels te geven en een korte uitleg bij elke auto geeft over hoe en wat. Dit verhaaltje vertel je dus ongeveer twee minuten, in het Duits, Frans, Nederlands of Engels. En ja.. geloof mij dat verhaaltje vertel je ook welles met een combinatie van die 4 talen. Im inneren diese Beutels finden Sie einen Coupon avec votre numero de reservation.. You can put that in your car.. uhmm. Nou ja dus even goed kijken naar het nummerbord welke taal je het verhaaltje moet houden. Maar goed, ik had niet echt mijn ochtend en die vrouw die het uitlegde was ook niet bepaald behulpzaam, na de derde auto vond ze het wel tijd worden dat ik het alleen zou doen. Goed, uiteindelijk toch gedaan en toen werd het veel leuker, je bent eigenlijk de hele dag aan het rennen maar de tijd gaat daardoor wel sneller.
Ik had alleen pauze dus lekker met het golfkarretje naar de kantine gescheurd, nog even kennis gemaakt met twee mensen van de service van Center Parcs, we hebben even gepraat, ik antwoordde heel vrolijk dat het mijn laatste dag was wanneer hij vroeg hoe lang ik hier al was. Dat vond hij wel een beetje vreemd aangezien hij mij nog nooit gezien had. Ooh grapje, het is mijn derde dag!! Oh dat verklaarde alles. Goed, deze kennismaking kwam later op die dag nog goed van pas. Toen weer terug gereden naar de FFCI. Marissa was klaar en we gingen met derest verhuizen naar een andere ingang. Marissa en ik konden niet snel genoeg weer in het golfkarretje zitten. We waren al bijna vertrokken toen Matthieu nog even bedacht dat we de pochettes nog wel even mee konden nemen. Marissa riep: VA VA VA!! Waarop ik heel vrolijk het gas vol in trapte, DOEI MATTHIEU! Och, ik geloof dat wij het grappiger vonden dan Matthieu zelf. Eenmaal onderweg zaten we met een klein probleempje, onze accu was langzamer hand wel opgegaan. Na een enkele poging om Matthieu nog te laten stoppen met zijn Voiturette, stonden we dan echt stil…stil in de middle of nowhere met een voiturette. Dat gedeelte dat ik over de teen van Marissa reed sla ik maar even over voor het gemak. Uiteindelijk zagen we een karretje aankomen rijden. Die stopte gelukkig wel en jahoor wie stapte daar uit?! Die gast die ik had ontmoet bij het eten. Hij barste uiteraard meteen in lachen uit en heeft ons gelukkig geduwd met zijn auto naar de receptie.
Uiteindelijk in mijn eentje in een andere golfkar gestopt en door naar de andere ingang. Daar stond ik met Audrey en de security. Die gasten zijn echt geniaal en behulpzaam. We hadden echt teamwork, ik en Audrey rende naar de auto’s toe, schreeuwde vervolgens het cottagenummer naar de beveiliging, die vervolgens weer de sleutels zochten en wij weer door konden rennen naar de auto’s. Top dus. Uiteindelijk werd het wel rustiger en heb ik alleen maar thee gedronken en moest ik vooral blijven zitten en deden hun het werk wel. Prima! Ze noemden me de hele tijd het kleine meisje en uiteindelijk hebben ze me nog om 23:00 naar huis gebracht.
De volgende dagen was het heel erg druk bij de receptie, dus dat was hard werken. Ik versta de meeste fransen en Duitsers best goed en een activiteit boeken is dan ook niet zo moeilijk. Met klachten die in het Duits worden verteld heb ik soms nog wel wat moeite, alles moet namelijk in het Frans in het systeem worden gezet. Zondag moest ik om 9 uur werken. De wekker op 07:15 gezet, heerlijk geslapen en ik werd wakker met een redelijk bezorgde Marissa boven mijn bed. WILLY? HET IS KWART VOOR 9. Oh, dat werd opschieten dus! Uiteindelijk 17 minuten te laat, niemand die er wat van zei en gauw pochettes gemaakt in het call center. Daar heb ik de hele ochtend gezeten, de middag ben ik met Barbara naar de boerderij geweest en hebben we de receptie in de boerderij klaar gemaakt. We gingen met het golfkarretje en voelden ons allebei weer redelijk jong met het playmobiel in ons karretje. Dat brak de dag, uiteindelijk nog een paar uur achter de receptie gestaan en toen was het de volgende dag alweer tijd voor de FFCI. Maar liefst 800/900 aankomsten stonden er op ons te wachten. Deze dag had het uiteindelijk hartstikke hard gesneeuwd en was het absolute chaos bij de FFCI. De weg was vol met auto’s van ingang noord tot ingang west en derest. Alle managers en verantwoordelijke waren ook aan het rennen in de sneeuw. Ik moest van 11 tot 7 werken. Ik heb de hele dag aan één stuk doorgerend, ik kreeg om 5 uur pas pauze en ik was helemaal doorweekt. Uiteindelijk was het toch nog een leuke dag, ik ken inmiddels alle verhaaltjes uit mijn hoofd en ook de talen haal ik niet meer zo door elkaar. De pauze was ook nog hilarisch. Er zaten twee mensen in de kantine, ik kwam binnen lopen, had nog niks gezegd en had ze nog nooit gezien, en ze vroegen: Zoo jij houd wel van jongens of niet?! Ik snapte er natuurlijk niks van en ben een tafel achter ze gaan zitten. Die meneer zat de hele tijd te klote en met grote ogen naar mij te kijken. Ik kreeg het eten nauwelijks meer naar binnen van de slappe lach om zijn hoofd. Uiteindelijk kwamen er steeds meer mensen, de eerste kwam naar me toe en zei: Meisjes met blonde haren en blauwe ogen verdienen het niet om alleen te eten, mag ik naast je komen zitten? Al gauw zaten we tien personen rondom mijn tafel. Toch best wel sympathiek. Na de pauze weer terug naar de FFCI, waar uiteindelijk niemand meer te bekennen was. Vreemd, dus nog maar even wezen touren in het golfkarretje en toen nog een uurtje bij de receptie gewerkt. Dinsdag weer een drukke dag bij de receptie gehad, alles op de automatische piloot en aan één stuk door mensen helpen.
Ik hoor ook echt overal Frans nu, zelfs als mensen Nederlands tegen mij praten hoor ik Franse zinnen, ik hoor Franse woorden als ik tv kijk of als Marissa tegen me praat. Heel vreemd! Ik begin al te denken in het Frans, tijd voor een dagje vrij dus!
Nou dat was me het dagje vrij wel zeg! Na onze mislukte poging naar Lorquin stond vandaag poging twee op het programma. Na een stevig ontbijt gingen we vol goede moed naar het Cycle Center een elektrische fiets halen. Nadat we zeiden dat we naar Lorquin gingen fietsen lachte ze ons vierkant uit, werden we voor gek verklaard en vonden ze ons maar sportief. Goed, nog steeds vol goede moed richting Lorquin! Woeeeh dat fietste wel erg lekker. Ik zal de uiteindelijke details besparen maar het komt er op neer dat ik de hele weg op de velg heb gereden. Tja…dit keer hadden we in ieder geval de intermarché gevonden. Blij als we waren toen we de vlaggen van de intermarche zagen, huilend van de kou stonden we twee minuten later voor een dichte deur. Wat is dit!? Pffffff… dan maar even opwarmen in een lokaal kroegje. Goh dat hebben we ook geweten. Wij stapten nietsvermoedend met onze enorme batterijen van de fiets onder onze arm naar binnen. Stilte. Nee, geen stilte die je merkt op de straten in Lorquin, een lachwekkende stilte. Een stilte van talloze oude mannen die hun pensioen al kaartend doorbrengen met een wijntje er bij. Alle ogen waren gekeerd op de twee jonge dames met blond haar en een beetje mysterieus was het toch ook wel, met die immense batterijen. Slim als wij zijn kozen we een tafeltje midden in het kroegje. Ze begonnen meteen tegen ons te praten en we deden maar net of we geen Frans spraken. Uiteindelijk maar een verhaal opgehangen dat we uit China kwamen en hier werkte voor een tijdje, dat er geld in de batterijendoos zat en dat ons haar toch echt haar was. Ohja, dat laatste kreeg trouwens nogal een frappant staartje, ik schrok me dan ook de pletter wanneer die man uit het niets aan mijn haar begon te voelen. Ik vloog zowat dat kleine kroegje uit, alsof we nog niet genoeg de aandacht hadden getrokken. Toen zelfs de chef-kok het kroegje in kwam lopen besloten we maar snel weer te gaan. We hadden hier niks meer te zoeken. Toch nog maar even gevraagd waarom die intermarche nou gesloten was, bleek dat de winkel om 14:30 open ging.
Eenmaal bij de winkel aangekomen stonden er veel mensen al voor de ingang te wachten. Wij lopen zonder aarzelen de mensen voorbij en zetten onze fietsen in het fietsenrek. ‘Zeg Maris, voel jij je ook zo bekeken’. Ja, een heuse attractie waren we. Uiteindelijk veel te veel boodschappen gedaan dan we aan konden op onze fiets. Met grote zware tassen begonnen we aan onze terugreis, die overigens best soepel verliep.
Eenmaal weer aangekomen bij de ingang van CenterParcs nog even met de mannen van de security gepraat, die ons vervolgens spontaan uitnodigde om naar Europark te gaan met nog wat collega’s.
Inmiddels is mijn vrije dag alweer voorbij. Het was weer een bijzonder dagje, onze koelkast is weer gevuld en eveneens onze herinneringen aan Lorquin zullen we niet meer vergeten.
Vrijdag was onze eerste dag op de FFCI. Ik moest van 14:00-22:00 en werd opgehaald door iemand van de animatie. We reden naar ingang west, deze dag waren er ongeveer 700 aankomsten. Nou dat hebben we gemerkt. Ik kreeg uitleg van een wat oudere vrouw, nouja uitleg, ik moest maar even meeluisteren. Bij de FFCI ( First fast check in) komen de auto’s aan en ren je naar de auto’s toe om de sleutels te geven en een korte uitleg bij elke auto geeft over hoe en wat. Dit verhaaltje vertel je dus ongeveer twee minuten, in het Duits, Frans, Nederlands of Engels. En ja.. geloof mij dat verhaaltje vertel je ook welles met een combinatie van die 4 talen. Im inneren diese Beutels finden Sie einen Coupon avec votre numero de reservation.. You can put that in your car.. uhmm. Nou ja dus even goed kijken naar het nummerbord welke taal je het verhaaltje moet houden. Maar goed, ik had niet echt mijn ochtend en die vrouw die het uitlegde was ook niet bepaald behulpzaam, na de derde auto vond ze het wel tijd worden dat ik het alleen zou doen. Goed, uiteindelijk toch gedaan en toen werd het veel leuker, je bent eigenlijk de hele dag aan het rennen maar de tijd gaat daardoor wel sneller.
Ik had alleen pauze dus lekker met het golfkarretje naar de kantine gescheurd, nog even kennis gemaakt met twee mensen van de service van Center Parcs, we hebben even gepraat, ik antwoordde heel vrolijk dat het mijn laatste dag was wanneer hij vroeg hoe lang ik hier al was. Dat vond hij wel een beetje vreemd aangezien hij mij nog nooit gezien had. Ooh grapje, het is mijn derde dag!! Oh dat verklaarde alles. Goed, deze kennismaking kwam later op die dag nog goed van pas. Toen weer terug gereden naar de FFCI. Marissa was klaar en we gingen met derest verhuizen naar een andere ingang. Marissa en ik konden niet snel genoeg weer in het golfkarretje zitten. We waren al bijna vertrokken toen Matthieu nog even bedacht dat we de pochettes nog wel even mee konden nemen. Marissa riep: VA VA VA!! Waarop ik heel vrolijk het gas vol in trapte, DOEI MATTHIEU! Och, ik geloof dat wij het grappiger vonden dan Matthieu zelf. Eenmaal onderweg zaten we met een klein probleempje, onze accu was langzamer hand wel opgegaan. Na een enkele poging om Matthieu nog te laten stoppen met zijn Voiturette, stonden we dan echt stil…stil in de middle of nowhere met een voiturette. Dat gedeelte dat ik over de teen van Marissa reed sla ik maar even over voor het gemak. Uiteindelijk zagen we een karretje aankomen rijden. Die stopte gelukkig wel en jahoor wie stapte daar uit?! Die gast die ik had ontmoet bij het eten. Hij barste uiteraard meteen in lachen uit en heeft ons gelukkig geduwd met zijn auto naar de receptie.
Uiteindelijk in mijn eentje in een andere golfkar gestopt en door naar de andere ingang. Daar stond ik met Audrey en de security. Die gasten zijn echt geniaal en behulpzaam. We hadden echt teamwork, ik en Audrey rende naar de auto’s toe, schreeuwde vervolgens het cottagenummer naar de beveiliging, die vervolgens weer de sleutels zochten en wij weer door konden rennen naar de auto’s. Top dus. Uiteindelijk werd het wel rustiger en heb ik alleen maar thee gedronken en moest ik vooral blijven zitten en deden hun het werk wel. Prima! Ze noemden me de hele tijd het kleine meisje en uiteindelijk hebben ze me nog om 23:00 naar huis gebracht.
De volgende dagen was het heel erg druk bij de receptie, dus dat was hard werken. Ik versta de meeste fransen en Duitsers best goed en een activiteit boeken is dan ook niet zo moeilijk. Met klachten die in het Duits worden verteld heb ik soms nog wel wat moeite, alles moet namelijk in het Frans in het systeem worden gezet. Zondag moest ik om 9 uur werken. De wekker op 07:15 gezet, heerlijk geslapen en ik werd wakker met een redelijk bezorgde Marissa boven mijn bed. WILLY? HET IS KWART VOOR 9. Oh, dat werd opschieten dus! Uiteindelijk 17 minuten te laat, niemand die er wat van zei en gauw pochettes gemaakt in het call center. Daar heb ik de hele ochtend gezeten, de middag ben ik met Barbara naar de boerderij geweest en hebben we de receptie in de boerderij klaar gemaakt. We gingen met het golfkarretje en voelden ons allebei weer redelijk jong met het playmobiel in ons karretje. Dat brak de dag, uiteindelijk nog een paar uur achter de receptie gestaan en toen was het de volgende dag alweer tijd voor de FFCI. Maar liefst 800/900 aankomsten stonden er op ons te wachten. Deze dag had het uiteindelijk hartstikke hard gesneeuwd en was het absolute chaos bij de FFCI. De weg was vol met auto’s van ingang noord tot ingang west en derest. Alle managers en verantwoordelijke waren ook aan het rennen in de sneeuw. Ik moest van 11 tot 7 werken. Ik heb de hele dag aan één stuk doorgerend, ik kreeg om 5 uur pas pauze en ik was helemaal doorweekt. Uiteindelijk was het toch nog een leuke dag, ik ken inmiddels alle verhaaltjes uit mijn hoofd en ook de talen haal ik niet meer zo door elkaar. De pauze was ook nog hilarisch. Er zaten twee mensen in de kantine, ik kwam binnen lopen, had nog niks gezegd en had ze nog nooit gezien, en ze vroegen: Zoo jij houd wel van jongens of niet?! Ik snapte er natuurlijk niks van en ben een tafel achter ze gaan zitten. Die meneer zat de hele tijd te klote en met grote ogen naar mij te kijken. Ik kreeg het eten nauwelijks meer naar binnen van de slappe lach om zijn hoofd. Uiteindelijk kwamen er steeds meer mensen, de eerste kwam naar me toe en zei: Meisjes met blonde haren en blauwe ogen verdienen het niet om alleen te eten, mag ik naast je komen zitten? Al gauw zaten we tien personen rondom mijn tafel. Toch best wel sympathiek. Na de pauze weer terug naar de FFCI, waar uiteindelijk niemand meer te bekennen was. Vreemd, dus nog maar even wezen touren in het golfkarretje en toen nog een uurtje bij de receptie gewerkt. Dinsdag weer een drukke dag bij de receptie gehad, alles op de automatische piloot en aan één stuk door mensen helpen.
Ik hoor ook echt overal Frans nu, zelfs als mensen Nederlands tegen mij praten hoor ik Franse zinnen, ik hoor Franse woorden als ik tv kijk of als Marissa tegen me praat. Heel vreemd! Ik begin al te denken in het Frans, tijd voor een dagje vrij dus!
Nou dat was me het dagje vrij wel zeg! Na onze mislukte poging naar Lorquin stond vandaag poging twee op het programma. Na een stevig ontbijt gingen we vol goede moed naar het Cycle Center een elektrische fiets halen. Nadat we zeiden dat we naar Lorquin gingen fietsen lachte ze ons vierkant uit, werden we voor gek verklaard en vonden ze ons maar sportief. Goed, nog steeds vol goede moed richting Lorquin! Woeeeh dat fietste wel erg lekker. Ik zal de uiteindelijke details besparen maar het komt er op neer dat ik de hele weg op de velg heb gereden. Tja…dit keer hadden we in ieder geval de intermarché gevonden. Blij als we waren toen we de vlaggen van de intermarche zagen, huilend van de kou stonden we twee minuten later voor een dichte deur. Wat is dit!? Pffffff… dan maar even opwarmen in een lokaal kroegje. Goh dat hebben we ook geweten. Wij stapten nietsvermoedend met onze enorme batterijen van de fiets onder onze arm naar binnen. Stilte. Nee, geen stilte die je merkt op de straten in Lorquin, een lachwekkende stilte. Een stilte van talloze oude mannen die hun pensioen al kaartend doorbrengen met een wijntje er bij. Alle ogen waren gekeerd op de twee jonge dames met blond haar en een beetje mysterieus was het toch ook wel, met die immense batterijen. Slim als wij zijn kozen we een tafeltje midden in het kroegje. Ze begonnen meteen tegen ons te praten en we deden maar net of we geen Frans spraken. Uiteindelijk maar een verhaal opgehangen dat we uit China kwamen en hier werkte voor een tijdje, dat er geld in de batterijendoos zat en dat ons haar toch echt haar was. Ohja, dat laatste kreeg trouwens nogal een frappant staartje, ik schrok me dan ook de pletter wanneer die man uit het niets aan mijn haar begon te voelen. Ik vloog zowat dat kleine kroegje uit, alsof we nog niet genoeg de aandacht hadden getrokken. Toen zelfs de chef-kok het kroegje in kwam lopen besloten we maar snel weer te gaan. We hadden hier niks meer te zoeken. Toch nog maar even gevraagd waarom die intermarche nou gesloten was, bleek dat de winkel om 14:30 open ging.
Eenmaal bij de winkel aangekomen stonden er veel mensen al voor de ingang te wachten. Wij lopen zonder aarzelen de mensen voorbij en zetten onze fietsen in het fietsenrek. ‘Zeg Maris, voel jij je ook zo bekeken’. Ja, een heuse attractie waren we. Uiteindelijk veel te veel boodschappen gedaan dan we aan konden op onze fiets. Met grote zware tassen begonnen we aan onze terugreis, die overigens best soepel verliep.
Eenmaal weer aangekomen bij de ingang van CenterParcs nog even met de mannen van de security gepraat, die ons vervolgens spontaan uitnodigde om naar Europark te gaan met nog wat collega’s.
Inmiddels is mijn vrije dag alweer voorbij. Het was weer een bijzonder dagje, onze koelkast is weer gevuld en eveneens onze herinneringen aan Lorquin zullen we niet meer vergeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
